1) W przyszłym tygodniu świętować będziemy Narodzenie cielesne Pana naszego Jezusa Chrystusa. Rozkład celebracji w cerkwi lubelskiej przedstawia się następująco:
6.I.2016 (środa - Wigilia BN) 16.00 Wielkie Powieczerze z Litią
7.I.2016 (czwartek - Boże Narodzenie) 10.00 Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma
8.I.2016 (piątek - Synaksa Najśw. Bogurodzicy) 18.00 Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma
(TACA Z WW. DNIA PRZEZNACZONA NA FUNDUSZ POMOCY BRATNIEJ - patrz pkt 5)
9.I.2016 (sobota - św. Stefana, Pierwszego Męczennika) 18.00 Boska Liturgia św Jana Chryzostoma
10.I.2016 (niedziela) 10.00 Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma
Teksty zmienne poszczególnych dni oraz komentarze ze strony śp. o. archim. Romana Piętki MIC (1937-2011) - pod ogłoszeniami.
2) Przychód ze sprzedaży świec CARITAS wyniósł dziś 32 zł., co razem z kwotami uzyskanymi wcześniej czyni sumę 276 zł.
3) Na tacę w dniu dzisiejszym zebrano 153 zł. 70 gr. Kwota powyższa, po strąceniu 3 zł. na poczet kosztów przekazu, wpłacona zostanie na konto Kurii Metropolitalnej jako cathedraticum.
4) Do skrzynki świeczkowej zebrano dziś 26 zł.
5) Pieniądze zebrane na tacę w II dzień Świąt zasilą Fundusz Pomocy Bratniej, którego celem jest wsparcie najuboższych parafij naszej Archidiecezji, zwłaszcza położonych na Łemkowszczyźnie, gdzie nieliczne wspólnoty często ubogich wiernych muszą utrzymywać stare, zabytkowe cerkwie. Prosimy o hojne ofiary!
24 WIGILIA BOŻEGO NARODZENIA. - Św. męczennicy EUGENII.
Jeśli wierzyć opowiadaniu Menologionu (Księga liturgiczna zawierająca zmienne części nabożeństw o świętych), św. Eugenia (eugenia, szlachetna gr) była Rzymianką, córką wysoko postawionych rodziców, Filipa i Eugenii. Początkowo była poganką, potem uwierzyła w Chrystusa, bez wiedzy rodziców w towarzystwie tylko dwóch służących, Protazego i Hiacynta (Jacka), opuściła dom rodzinny i w przebraniu za mężczyznę pod imieniem Eugeniusza prowadziła z nimi surowe życie ascetyczne w męskim klasztorze. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską za cesarza Kommodusa (180-192). Została pochowana w katakumbach Apronianusa przy drodze Latyńskiej.
PROKIMEN, ton 1.
Ps 2,4 i 1.
Pan rzekł do mnie: „Tyś jest Synem moim,* jam ciebie dziś zrodził”.
Stych: Żądaj ode mnie, a dam Ci narody w Twe dziedzictwo, a w posiadłość Twą krańce ziemi.
Apostoł, Hbr 1,1-12.
ALLELUJA
Ps 109,1- 4.
Rzekł Pan Panu memu: „Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich.”
Stych: Berło mocy twojej wypuści Pan z Syjonu; panuj wpośród nieprzyjaciół twoich.
Stych: Z żywota przed jutrzenką zrodziłem cię!” – przysiągł Pan i nie będzie żałował.
Ewangelia, Łk 2, 1-20.
ŚPIEW NA KOMUNIĘ
Ps 148,1.
Chwalcie Pana z niebios,* chwalcie Go na wysokościach * alleluja 3x.
TROPARION o Wigilii, ton 4.
Maryja nosząca w swym łonie Owoc dziewiczy,* zapisywała się niegdyś ze sprawiedliwym Józefem w Betlejem,* bo była z rodu Dawida.* Nastał już czas rodzenia,* a nie było miejsca w żadnym domu,* wtedy grota stała się dla Królowej wspaniałym pałacem.* Chrystus się rodzi, by odnowić zniszczony niegdyś obraz Boga.
KONTAKION o Przed-święcie, ton 3.
Dziewica dziś idzie,* by w grocie niewymownie zrodzić przedwieczne Słowo.* Raduj się, wszechświecie, usłyszawszy o tym,* wysławiaj z aniołami i pasterzami Przedwiecznego* zjawiającego się jako Dziecię.
25 ♀ NARODZENIE CO DO CIAŁA PANA, BOGA I ZBAWICIELA NASZEGO JAZUSA CHRYSTUSA.
„Gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posłał Syna Swojego” (Ga 4,4).
Od najdawniejszych czasów wielu wierzących dopatrywało się w zjawisku, jakim było Imperium Rzymskie, dowodu Boskiego planu. Powstający Kościół przeczuwał już to, co w retrospektywnym spojrzeniu na historię tylu współczesnych nam chrześcijan powtarzało. Dzieło Rzymu, gdy wszechświat stał się „olbrzymią rotundą, rządzoną przez dwa tysiące kohort", za jedyny cel jakby miało nadejście Mesjasza i że „legiony kroczyły dla Niego". Rzym miał np. niezrównany system środków komunikacyjnych. Z Rzymu do Hiszpanii, Dalmacji, Tracji, do Bizancjum, Dunaju wspaniałe szosy pokryte płytami wiodły poprzez góry i równiny jak symbol nierozerwalnej sieci, którą Rzym zarzucił na świat. Azja Mniejsza miała w owych czasach wspaniałe arterie drogowe. Morze dawało nie mniejsze możliwości podróżowania i stało się bezpieczne od chwili, gdy okręty rzymskie usunęły groźbę napadów pirackich. I zwiastuni ewangelii mogli udawać się z łatwością wszędzie tam, gdzie wymagała tego ich działalność apostolska. Już w roku 220 Orygenes pisał: „Opatrzność Boża chcąc, by wszystkie narody były gotowe do przyjęcia nauki Chrystusowej, podporządkowała je cesarzowi rzymskiemu”. A w IV wieku Prudencjusz wspaniale tłumaczył tę teorię: „Na czym polega tajemnica historycznego przeznaczenia starożytnego Rzymu? Na tym, że Bóg chce jedności rodzaju ludzkiego, religia Chrystusa bowiem żąda podwalin społecznych: pokoju i międzynarodowej przyjaźni. Do tej pory cała ziemia, od wschodu do zachodu, rozerwana była przez nieustanne walki. By opanować ten obłęd, Bóg nauczył narody, by posłuszne były jednakowym prawom i wszystkie stały się rzymskie. Za cesarza Augusta widzimy, że ludzie żyją jak obywatele jednego państwa i członkowie jednej rodziny. Przybywają z odległych krajów, poprzez morza, na forum, które jest dla nich wszystkich wspólne; narody zjednoczone są poprzez handel, cywilizację, małżeństwa; zrodziła się jedna rasa ze zbiorowiska różnych narodów. Oto sens zwycięstw i triumfów cesarstwa; pokój rzymski przygotował drogę dla przyjścia Chrystusa". W całym cesarstwie rzymskim można było porozumieć się językiem greckim, który znał każdy człowiek otarty trochę w świecie i znajomość tego jednego języka wystarczała. Istniała greka pospolita używana w portach i greka arystokratyczna sfer elitarnych. Łacina (zyskująca stopniowo większą popularność od III wieku, stała się językiem panującym na Zachodzie) była używana w armii i administracji. I teraz w tę najodpowiedniejszą porę, gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg posyła Syna Swojego.
Narodzenie Naszego Pana Jezusa Chrystusa najpierw było liturgicznie wspominane w Egipcie, gdzie je obchodzono w nocy z 5 na 6 stycznia, gdy poganie świętowali zimowe przesilenie Słońca ustalone na 6 stycznia w 1991 roku przed Chrystusem. Potem to przesilenie cesarz Aurelian (270-275) w 274 roku po Chrystusie przeniósł na 25 grudnia, gdy Rzymianie świętowali „narodziny niezwyciężonego Słońca”. Inne regiony cesarstwa w tym samym dniu obchodziły tej samej treści swoje święta. Kościół anektował zewnętrzne formy przy całkowitej zmianie znaczenia. Na tym polega mądrość chrystianizmu - i to jest prawdziwa metoda rewolucji - że wykorzystywał od dawna istniejące zwyczaje narodów, do których przenikał i dla własnych celów narzucał im swoje znaczenie. Określił to później tak trafnymi słowami papież św. Grzegorz Wielki (wspomnienie 12 marca), radząc misjonarzom udającym się do pogańskich krajów: „Ochrzcijcie bożki i miejsca kultu pogańskiego”.
Faktycznie Narodzenie Pańskie, na Wschodzie i na Zachodzie, było wspominane od początku IV wieku, lecz ono było zawarte w wielkim święcie Objawienia (się Boga), nie było wspomnieniem historycznego faktu, lecz przede wszystkim świętem idei, ogólnie świętem ukazania się Boga w ludzkim ciele, ukazanie się w Chrystusie i przez Chrystusa łaski Bożej: teofanie, objawianie się Boga, tzn. różne „ukazywania się” Chrystusa: Jego narodzenie się, Jego ukazanie się mędrcom, Jego chrzest. Tak jest do dziś w obrządku koptyjskim.
I najpierw w Rzymie stało się świętem oddzielonym od 6 stycznia, bez żadnej wątpliwości dlatego, by „ochrzcić” święto Słońca. Kiedy to zrobiono? Prawdopodobnie w 354 roku. W Konstantynopolu wprowadził je w 380 roku św. Grzegorz z Nazjanzu, w Antiochii św. Jan Chryzostom w 386 roku. I stało się świętem wspominającym fakt historyczny. Kładzie się akcent na cudownym dziewiczym rodzeniu. Ta myśl inspirowała pokaźną część tekstów liturgicznych tego święta, bez wątpienia jako reperkusja Soboru Powszechnego w Efezie (431). To nie przeszkadza przyjmowaniu się towarzyszącego święta specjalnie ku czci Bogurodzicy w dniu 26 grudnia, co jest wspólną ideą obrządku bizantyjskiego i syryjskiego.
O wiele później charakter ludowy i poetycki tego wschodniego święta przeszedł na Zachód, gdzie pod wpływem św. Franciszka z Asyżu zajął tak mocne miejsce w folklorze krajów łacińskich, że stało się ono największą uroczystością po Wielkanocy i w tym punkcie zastąpiło Objawienie Pańskie (6 stycznia), które zostało tylko świętem hołdu trzech mędrców, podczas gdy na Wschodzie hołd trzech mędrców jest związany z narodzeniem Zbawiciela i wspomina się go 25 grudnia.
Antyfona 1
Ps 110,1,3 i 9.
- Będę Cię wysławiał, Panie, całym moim sercem,* w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Refren: Przez wstawiennictwo Bogurodzicy ocal nas, Zbawicielu.
- Chwalebne i wspaniałe jest Jego dzieło,* a sprawiedliwość Jego trwa na wieki wieków.
- Zesłał odkupienie Swemu ludowi,* ustanowił na wieki Swoje przymierze.
Antyfona 2
Ps 111,1 i 3.
- Błogosławiony człowiek, który boi się Pana,* w przykazaniach Jego będzie wielce rozmiłowany.
Refren: Ocal nas, Synu Boży, narodzony z Dziewicy,* śpiewających Ci: Alleluja..
- Potężne na ziemi będzie jego potomstwo,* pokolenie prawych będzie błogosławione.
- Sława i bogactwo w jego domu,* a sprawiedliwość jego trwa na wieki wieków.
Chwała Ojcu i Synowi i Świętemu Duchowi, i teraz i zawsze i na wieki wieków, amen. Jednorodzony Synu...
Antyfona 3
Ps 109,1,2 i 3.
- Rzekł Pan Panu memu: „Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich”.
Troparion, ton 4: Narodzenie Twoje, Chryste Boże nasz,* napełniło wszechświat światłem poznania:* dzięki niemu czciciele gwiazd* od gwiazdy nauczyli się czcić Ciebie, Słońce sprawiedliwości* i poznali, że Ty jesteś Wschodzącym z wysokości.* Chwała Tobie, Panie.
- Berło mocy Twojej wypuści Pan z Syjonu; panuj wśród nieprzyjaciół twoich.
- Przy Tobie panowanie w dzień mocy Twej w blaskach świętości.
Śpiew na Wejście, Ps 109, 3 i 4.
Z łona przed jutrzenką zrodziłem Cię, przysiągł Pan i nie będzie żałował: „Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka”.
TROPARION, ton 4. Narodzenie Twoje, Chryste Boże nasz,* napełniło wszechświat światłem poznania:* dzięki niemu czciciele gwiazd* od gwiazdy nauczyli się czcić Ciebie, Słońce sprawiedliwości* i poznali, że Ty jesteś Wschodzącym z wysokości.* Chwała Tobie, Panie.
Chwała Ojcu i Synowi i Świętemu Duchowi, i teraz i zawsze i na wieki wieków, amen.
KONTAKION, ton 3.
Dziewica dziś Przedwiecznego rodzi* a ziemia grotę udostępnia Niedostępnemu.* Anieli z pasterzami wysławiają,* Mędrcy z gwiazdą podróżują,* bo dla nas narodziło się małe Dziecię, Przedwieczny Bóg.
W miejsce Trysagionu śpiewa się: Wy, którzy w Chrystusa ochrzciliście się, w Chrystusa oblekliście się, alleluja.
PROKIMEN, ton 8.
Ps 65,4 i 1.
Wszystka ziemia niech Ci się kłania i niech Ci śpiewa,* niech psalm śpiewa Imieniu Twemu, Najwyższy.
Stych: Wykrzykujcie Bogu, wszystkie ziemie, psalm śpiewajcie Jego Imieniu, dajcie cześć Jego chwale.
Apostoł, Ga 4,1-7.
ALLELUJA
Ps 18,2 i 3.
Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a dzieła rąk Jego oznajmia firmament.
Stych: Dzień dniowi opowiada słowo, a noc nocy podaje wiadomość.
Ewangelia: Mt 2,1-12.
W miejsce Prawdziwie godne śpiewa się do Zakończenia:
Refren: Uwielbiaj, duszo moja,* czcigodniejszą i chwalebniejszą od Zastępów niebieskich, Przeczystą Dziewicę, Bogurodzicę.
Irmos: Tajemnicę dziwną widzę i przesławną:
niebem - grota,
tronem cherubinów - Dziewica;
żłobek - pomieszczeniem,
gdzie leży nieobjęty Bóg, Chrystus, Którego śpiewem uwielbiamy.
ŚPIEW NA KOMUNIĘ
Ps 110,9.
Zesłał Pan odkupienie Swemu ludowi,* alleluja 3x.
26 Po-święto Bożego Narodzenia. Σ SOBÓR (Synaksis) NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY i św. męczennika EUTYMIUSZA, metropolity Sardów.
Najświętsza Panna Maryja jest nazywana Bogurodzicą (gr. Theotokos) i jest nią rzeczywiście, ponieważ zrodziła co do ciała Słowo Boże. Treścią wczorajszego święta był fakt historyczny. Dzisiejsze zaś święto jest świętem idei: świętem macierzyństwa Bożego Dziewicy.
Nasz Pan jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem; w Jego Jedynej Osobie jest zjednoczona Natura Boska, bez zmian, z naturą ludzką stworzoną w stanie doskonałości i cudownie zrodzoną przez działanie Ducha Świętego w łonie Dziewicy Maryi. Dlatego Maryja jest Matką Jezusa z tego samego tytułu jak inne matki dla swych dzieci, i to jeszcze doskonalej. A ponieważ Jezus jest prawdziwie Słowem Bożym, Samym Bogiem, Maryja jest prawdziwie Bogurodzicą. Jest to dogmat uroczyście określony przez Sobór w Efezie w 451 roku, a który już wypowiedziała Elżbieta w dniu Zwiastowania: „Skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (Łk 1,43).
Św. Eutymiusz (Euthymios, uprzejmy, życzliwy gr) najpierw był mnichem i słynął z surowego trybu życia i gorliwego kultu ikon. Jako biskup Sardów uczestniczył w siódmym Soborze Powszechnym w Nicei (787), na którym gorliwie bronił nauki o czci obrazów.
KONTAKION, ton 8.
Przed jutrzenką z Ojca bez matki zrodzony,* na ziemi dziś przyjął z ciebie ciało bez ojca.* Dlatego gwiazda oznajmia Mędrcom* i aniołowie z pasterzami opiewają twoje, Pełnałaski, niewypowiedziane rodzenie.
PROKIMEN, ton 3.
Łk 1,46-48, pieśń Bogurodzicy.
Wielbi dusza moja Pana,* i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Stych: Gdyż wejrzał na niskość służebnicy Swojej, oto bowiem odtąd błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody.
Apostoł: Hbr 9,1-7. Ewangelia: Mt 2,13-23.
SOBOTA PO BOŻYM NARODZENIU
PROKIMEN, ton 4.
Ps 44,18 i 11.
Będę wspominać imię twoje* z pokolenia na pokolenie.
Stych: Słuchaj, córko, i patrz i nakłoń twego ucha.
Apostoł: 1 Tm 6,11b-16.
ALLELUJA
Ps 131,8 i 11.
Powstań, o Panie, ku odpoczynkowi Twemu, Ty i skrzynia święta Twoja.
Stych: Zaprzysiągł Pan Dawidowi prawdę, a jej nie odmieni.
Ewangelia: Mt 12,15a-21.
ŚPIEW NA KOMUNIĘ
Ps 115,13.
Kielich zbawienia wezmę* i imienia Pańskiego wzywać będę,* alleluja 3x.
NIEDZIELA PO BOŻYM NARODZENIU
- Świętych JÓZEFA OBLUBIEŃCA, króla DAWIDA i JAKUBA apostoła, brata Pańskiego.
Niektóre Kościoły Wschodu miały dość wczesną praktykę wspominania z okazji Teofanii (później z okazji Bożego Narodzenia) pewnych osób Nowego Testamentu. W Syrii 26 i 28 grudnia wspominano św. Stefana (Szczepana), synów Zebedeusza i książąt apostołów, Piotra i Pawła. Tak samo w Kapadocji z czasów św. Grzegorza z Nyssy. W Jerozolimie te same święta były złączone ze świętem, jakie Żydzi obchodzili na Hebronie 25 lub 26 grudnia, ku czci patriarchy Jakuba, na miejsce którego chrześcijanie wstawili apostoła Jakuba, brata Pańskiego (wspomnienie 23 października). Później dołączono Opiekuna Jezusa i Jego przodka Dawida.
TROPARION o św. Józefie Oblubieńcu, ton 2.
Zwiastuj, Józefie, cuda przodkowi Boga, Dawidowi:* widziałeś Dziewicę rodzącą* z pasterzami wysławiałeś, * z Mędrcami oddawałeś pokłon, * od Anioła wieść przyjąłeś. * Proś Chrystusa Boga o zbawienie dusz naszych.
PROKIMEN, ton 8.
Ps 67,36 i 27.
Dziwny jest Bóg w świętych Swoich,* Bóg izraelski.
Stych: Na zebraniach błogosławcie Boga, wy ze źródeł izraelskich.
Apostoł: Ga 1,11-19.
ALLELUJA
Ps 131,1 i 11.
Pomnij, Panie, na Dawida i na wszystką jego cichość.
Stych: Zaprzysiągł Pan Dawidowi prawdę, a jej nie odmieni.
Ewangelia: Mt 2,13-23.
ŚPIEW NA KOMUNIĘ
Ps 148,1.
Chwalcie Pana z niebios,* chwalcie Go na wysokościach. I drugi:
Ps 32,1: Weselcie się sprawiedliwi w Panu,* prawym przystoi uwielbienie,* alleluja 3x.
27 Po-święto Bożego Narodzenia. Σ Św. apostoła, pierwszego męczennika i archidiakona STEFANA - Św. ojca naszego i wyznawcy TEODORA NAZNACZONEGO, brata Teofana Hymnografa.
Św. Stefan (Stephanos), jeden z siedmiu diakonów wybranych dla odciążenia apostołów od prac materialnych rodzącej się wspólnoty chrześcijan, ok. roku 37 został ukamienowany przez Żydów jak podają Dzieje Apostolskie (6,8-7,1-60). Gdy Żydzi ukamienowali św. Stefana (Szczepana), Gamaliel, nauczyciel świętego męczennika, zachęcił pobożnych chrześcijan, żeby nocą wzięli ciało i pochowali w jego posiadłości, gdzie kilka lat później sam spoczął. W roku 415 kapłan imieniem Lucjan pracujący w pobliskiej świątyni poznał, dzięki interwencji bożej, miejsce pochówku św. Pierwszego Męczennika. Zawiadomił natychmiast biskupa Jerozolimy Jana. Ten wraz biskupem Sebasty Eusthonem i biskupem Jerycha Eleuteriuszem poszedł na wskazane miejsce. Rozkopano ziemię i znaleziono sarkofag, na którym widniało napisane po hebrajsku imię STEFAN. Po otwarciu wyjęli czcigodne relikwie i uroczyście przenieśli do Jerozolimy, gdzie złożyli w kościele zbudowanym przez Eudoksję, żonę Teodozego II (408-450). W 614 roku zniszczyli ten kościół Persowie, zaś w 1898 roku odbudowali dominikanie.
Św. Teodor (patrz 11 października).
TROPARION o apostole, ton 4.
Stoczyłeś piękną walkę,* pierwszy męczenniku Chrystusa i apostole,* i napiętnowałeś bezbożność katów.* Kamienowany bowiem rękoma grzeszników,* otrzymałeś koronę z ręki Najwyższego i, wzywając Boga, wołałeś:* Nie poczytaj im tego grzechu.
TROPARION o wyznawcy, ton 8.
Przewodniku ortodoksji, nauczycielu pobożności i świętości,* pochodnio wszechświata, Bogiem natchniona ozdobo mnichów, mądry Teodorze,* swoimi naukami oświeciłeś cały świat, liro Ducha Świętego.* Proś Chrystusa Boga o zbawienie dusz naszych.
KONTAKION o apostole, ton 3.
Wczoraj przyszedł do nas w ciele Władca,* dzisiaj sługa odszedł z ciała:* wczoraj Król narodził się w ciele,* dzisiaj sługa zostaje ukamienowany z Jego powodu,* Pierwszy Męczennik, boski Stefan.
28 Po-święto Bożego Narodzenia. - ŚWIĘTYCH MĘCZENNIKÓW SPALONYCH W NIKOMEDII.
W 19-tym roku panowania Dioklecjana (284-305) w połowie marca 303 roku rozwieszono wszędzie zarządzenia cesarskie nakazujące zburzyć świątynie, spalić księgi Pisma świętego, ogłaszające pozbawienie stanowisk wszystkich urzędników państwowych, jeśli są chrześcijanami. Wkrótce potem z namowy Maksymiana Galeriusza (305-310) i Dioklecjana (284-305) ogłoszono nowe dekrety nakazujące uwięzić pasterzy Kościoła wszystkich krain, gdziekolwiek by się znajdowali, a następnie przekonać ich wszelkimi środkami do złożenia ofiary bożkom. W Nikomedii został zburzony główny kościół, gdzie duszpasterzował św. Antym (wspomnienie 3 września), który za wyznanie Chrystusa został ścięty. Za nim poszła cała rzesza. Skrycie Maksymian kazał w tym samym czasie wzniecić pożar w cesarskim pałacu w Nikomedii, co zrzucono na karb chrześcijan. Nastąpiły masowe mordy dokonywane różnymi sposobami: ścinanie mieczem, palenie na stosach i w piecach, wpędzanie na barki i spychanie w głębiny morskie. Zginęło wówczas około 20 000 chrześcijan.
TROPARION, ton 2.
Atleci Pańscy, błogosławiona ziemia napojona krwią waszą* i święte miejsca, które przechowują wasze ciała.* W odważnym bowiem męskim trudzie zwyciężyliście wroga* i Chrystusa śmiało przepowiadaliście.* Proście Go, bo jest dobry, o zbawienie dusz naszych.
KONTAKION, ton 2.
Duchowo niewzruszonych w wierze świętych,* dwadzieścia tysięcy męczenników* podjęło cierpienie w ogniu,* śpiewając Narodzonemu z Dziewicy:* przyjmij nasze dla Ciebie cierpienia* jakby dary Królów perskich: złoto, mirrę i kadzidło, Boże Przedwieczny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz