1) Porządek celebracji na następny tydzień:
19.XII.2014 (piątek) 18.00 Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma (uroczystość św. Mikołaja Cudotwórcy)
21.XII.2014 (niedziela) 10.00 Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma (po Liturgii - odwiedziny Świętego Mikołaja).
2) Na Fundusz Andrzejowego Grosza zebrano 180 zł. Środki te zostaną wpłacone na konto Kurii Metropolitalnej.
O. Archimandryta Roman Piętka MIC (1937-2011) o św. Mikołaju Cudotwórcy:
Święty Mikołaj żył za cesarzy Dioklecjana
(284-305) i Maksymiana (305-308). Po kilku latach życia w klasztorze, z
powodu wyjątkowych i wspaniałych cnót, podniesiony został do godności
biskupiej. Stawał zawsze w obronie chrześcijan i odważnie głosił prawdziwą
naukę religijną, dlatego przez władze miasta, po różnych torturach, został
uwięziony wraz z innymi chrześcijanami. Gdy do władzy w cesarstwie rzymskim
doszedł Konstantyn Wielki (306-337), więźniowie wyszli zza krat. Otrzymał
też wolność św. Mikołaj (Nikolaos, gr nike, zwycięstwo, laos, lud, „odniósł
zwycięstwo dla swojego ludu”?) i wrócił do Miry w Lycji (południowa Azja
Mniejsza) na biskupstwo i za kilka lat wziął udział w Soborze Powszechnym w
Nicei w 325 roku. Umarł w podeszłym wieku, zostawiając wiernym swe ciało
jako relikwie, źródło pociechy i uzdrowień. Pozostał jakby żywy nawet po
śmierci, otrzymując z nieba dar działania cudów. Jego relikwie od 1084 roku
przechowuje się w Bari na południu Włoch (wspomnienie 9 maja). Jego moc
czynienia cudów zrodziła pełne niezwykłości legendy, będące przyczyną
tradycyjnych dziecięcych radości tak na Zachodzie jak i na Wschodzie.
„Św. Mikołaj uchodził od niepamiętnych czasów za patrona
mórz, zwłaszcza wschodnich. W Lycji żegluga podupadła, bizantyjska marynarka
kurczyła się z pokolenia na pokolenie, a Arabowie nawigatorami nie byli.
Cały ruch na morzu Egejskim i ku południowi w tej części morza Śródziemnego
przeszedł na marynarzy włoskich. Relikwie Cudotwórcy przestały mieć
znaczenie „praktyczne” dla obywateli Miry. Uznawali też zakonnicy, strzegący
grobu w katedrze, że cudotwórstwo żeglarskie „marnuje” się niepotrzebnie
między nimi, podczas gdy przydało by się bardzo przedsiębiorczym kupcom
zamorskim z odległych Włoch – zwłaszcza że oświadczono chęć „kupna” aż z
dwóch stron: z Wenecji i z Bari. Święte szczątki sprowadzono do Bari w roku
1087. Świadkami uroczystości odbywanych z tego powodu był hufiec wareskich
(kijowskich) zaciężnych w Bari; posiadamy też ruską relację spisaną w kilka
lat później. Roi się ona od dziecięcych naiwności, i podobnie jak inne
relacje, przekazuje to, co szczęśliwi zdobywcy relikwii uważali za stosowne
spopularyzować na przekór konkurencji weneckiej. Zachodzi atoli coś więcej:
bł. papież Urban II (ok. 1042-1099) ustanowił święto tego przeniesienia na
dzień 9 maja, a rozłączona Cerkiew bizantyjska nie uznała i nie przyjęła
tego święta kościelnego. Wbrew Bizancjum przyjął je metropolita kijowski
Efrem, kult zaś św. Mikołaja urósł we wschodniej Słowiańszczyźnie tak
dalece, iż stał się tam charakterystycznym. W każdej chacie Rusi i Rosji
wisi na honorowym miejscu ikona św. Mikołaja. Fakt ten należy do najbardziej
znamiennych w historii Rusi; stanowi nieodparte świadectwo, że Ruś ówczesna
nie była odłączona od jedności z papieżem rzymskim. To nieodparte świadectwo
woła wielkim głosem do dnia dzisiejszego. Ten szczególny epizod wszedł w
dzieje Słowiańszczyzny wschodniej” (Koneczny F., Cywilizacja bizantyjska,
wyd. Antyk, Marcin Dybowski, s. 238).
I dawniej i teraz, gdy Relikwie Świętego znajdują się w
Bari, wycieka z nich, sączy się olejek, który zakonnicy zbierają,
namaszczają wiernych i dzięki wstawiennictwu św. Mikołaja przynosi on
niejednokrotnie zdrowie i inne łaski.
Źródło: strona WWW cerkwi w Starym Pawłowie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz